ਆਉਧ...

ਆਉਧ

ਰੋਜ਼ ਸੁਬ੍ਹਾ ਇੱਕ ਸੂਰਜ ਆਵੇ
ਅਰਥੀ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਸਜੀ ਲਿਆਵੇ
ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਤੋਂ
ਮੇਰੀ ਲੋਥ ਉਠਾ ਲੈ ਜਾਵੇ.

ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਹ ਸੂਰਜ ਮੈਨੂੰ
ਅੰਬਰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਾਵੇ
ਅੱਖੀਓਂ ਵਹਿੰਦੇ ਅੱਥਰੂ ਨੂੰ
ਆਪਣੇ ਸੇਕ ਦੇ ਨਾਲ ਸੁਕਾਵੇ,
ਦਿਨ ਢਲਦੇ ਹੀ ਕਿਉਂ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ
ਮਕਤਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਆ ਛੱਡ ਜਾਵੇ,
ਕਿਉਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਗਾ ਕਮਾਵੇ?

ਰਾਤੀਂ ਕੋਈ ਇੱਕ ਚੰਨ ਵੀ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਨੂੰ ਤੱਕਦਾ
ਖੌਰੇ ਕੀ ਓਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ
ਵਾਅਦਾ ਮੁਆਫ ਗਵਾਹ ਬਣ ਜਾਵੇ,
ਵਿੱਚ ਕਟਹਿਰੇ ਜਦ ਮੈਂ ਸੱਦਾਂ
ਦਰਸ਼ਕ ਮੂਕ ਜਿਹਾ ਖੜ ਜਾਵੇ.
ਇਹ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਸਤਾਵੇ.

ਇੱਕ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਜਾਈਂ
ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਕਿਉਂ ਤੜਫਾਈ
ਸਾਰੀ ਤੇਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਕਿਉਂ
ਹਾਰ ਮੇਰੀ ਤੇ ਇੰਜ ਮੁਸਕਾਵੇ..?

ਅਜਬ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਮੌਤ ਮਰਾਂ ਮੈਂ
ਅਜਬ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਆਉਧ ਹੰਢਾਵਾਂ
ਕੀਹਦੇ ਅੱਗੇ ਹਾਲ ਫਰੋਲਾਂ
ਕੀਹਦੇ ਅੱਗੇ ਤਰਲੇ ਪਾਵਾਂ,
ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀਂ
ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਆਵੇ.
ਨਿੱਤ ਸਵੇਰੇ ਜਨਮ ਲਏ ’ਸੁੱਖ’
ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਭੰਵਰਾ ਉੱਡ ਜਾਵੇ....
ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਭੰਵਰਾ....

- ਸਵਜੀਤ